Bir Kemiğin Anatomisi....

   Güzel bir pazar günüydü. Uzun zamandır görüşemediğimiz akrabalarımız geldi çok da iyi oldu geldikleri. Hasan bebek kendinden büyük olan çocuklara karşı daha bi sıcak neden bilmiyorum sanırım çocuklarda bu var genelde. Misafirlerimiz gittikten sonra saat 18,30 gibi mızıklamaya başladı karnı tok, altı kuru, uykudan uyandı sorun ne??? sorun ne mi dışarı çıkmak gezmek programlama yapmış gibi o saati bekliyo anladım. Yemeğe de teyzemize davetliyiz evi bahçeli falan neyse dışarı çıktık apar topar ses kesildi sevinç çığlıkları başladı. 

   Bugünlerde yeni bi huy da yemek masasında ona da bişeyler verilmesini istiyo. Eline ekmek falan veriyoruz 2 tane dişimizle kemirmeye çalışıyo velhasıl. İlkönce Selen ablamızın elinden kandil helvasını kapmaya çalışmak ardından alamayınca da kızın saçlarını asılmak... nedir anlamadım. Sonra yemek masasına aldık Küçük beyimiz Hasan Paşa Köftemizi:))) (Biz anne baba birazcık kiloluyuz çocukda sanırım biraz boğazına düşkün olucak. Bizim yediklerimizden yemek istiyo sofraya saldırmaya başladı eline bi tane kemik verdik:))) kolları sıvadık. Önlüğümüzü taktık paşamın keyfi güzel. Kemik incelendi bakıldı tadıldı hmmmmmmm  tek el havada kemikle konuşuluyo bağırılıyo falan çığlık çığlığa o kadar mutlu onun mutluluğundan bende mutluyum... Sofradaki herkez hem mutlu hem gülüyoruz onun o haline .Neyse daha sonra kemiği elinden alma teşebbüsünde bulundukki aman Allahım bir bağırtı bir çağırtı sanki çocuğu kesiyolar yaklaşık 15 dk. sürdü ama kemik hala elinde kemiği ağzına sokuyo ağlamayı da bırakmıyo ister istemez insanın sabrı bazen azalıyo kemiği ister istemez elinden alıp başka bişeylere ilgisini çekmeye çalıştım sanırım başarılı da oldum ağlamak kesildi ellerini yıkayıp arabasına koyduk ve yolda uyudu gece onun için bitti. Bir kemik onu baya bi yordu evde eşimle konuşurken aklımıza geldikçe gülmeye başladık.
  Zaman insana herşeye öğretiyo. Bugüne kadar yaşadığınız sabırsızlıklarımızı düşündükçe çocuk yetiştirmenin
sabrı hiçbişeyde yok.İnsana çok şeyi öğretiyor. Ve onun yaptığı zararlardan bile mutlu olabiliyo insan sanırım
annelik de böyle bişey...